46 __ 47 κερδίσει το 1980 την ανελλιπή (έως το 2005) συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος της Επιδαύρου.35 Ο Οργανισμός έχει έναν εντυπωσιακό αριθμό συμμετοχών μέχρι σήμερα στη σημαντικότερη διοργάνωση για το αρχαίο δράμα: είκοσι εννέα δικές του παραγωγές και δύο συμπαραγωγές. Οι Νίκος Χαραλάμπους και Εύης Γαβριηλίδης έχουν καταθέσει τη δική τους διακριτή πρόταση όσον αφορά την ερμηνεία του αρ- χαίου δράματος. Έχουν επίσης παρουσιαστεί στην Επίδαυρο σκηνοθεσίες των Μιχάλη Κακογιάννη, Χρίστου Σιοπαχά και Βαρ- νάβα Κυριαζή,36 ενώ πολλές είναι οι συνεργασίες με Ελλαδίτες σκηνοθέτες. Στο μεταξύ, το καλοκαίρι του 1980 ανέβηκε στον Λυκαβηττό ο Οθέλλος του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Γαβριηλίδη. Η πρεμιέρα του έργου στην Κύπρο είχε συμβολικά δοθεί ανήμερα της πέμπτης επετείου του πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1979, στο Δημοτικό Σχολείο Δερύνειας, «ένα σημείο απ’ όπου φαίνεται η κατεχόμενη Αμμόχωστος»,37 όπου διαδραματίζεται το έργο. Στην παράσταση ξεχώρισε η ερμηνεία του Νίκου Χαραλάμπους στον ρόλο του Ιά- γου. Επίσης, ο Βυσσινόκηπος (10) του Άντον Τσέχωφ, με την Τζένη Γαϊτανοπούλου στον ρόλο της Λιούμποβ, ανεβαίνει το φθινόπωρο του 1980 στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας και τον επόμενο Μάρτιο παρουσιάζεται στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον Θόδωρο Κρητικό, η παράσταση «άνετα μπορεί να θεωρηθεί η καλύτερη δουλειά που έφερε μέχρι σήμερα στην Αθήνα το κυπριακό συ- γκρότημα».38 Το φθινόπωρο του 1981 ανεβαίνει η Λυσιστράτη (11) του Αριστο- φάνη στην κυπριακή ελληνική, σε μετάφραση-διασκευή του ποι- ητή Κώστα Μόντη. Η αισθητική και ιδεολογική καινοτομία αυτής της μετάφρασης δεν θα έχει συνέχεια στο κρατικό θέατρο, ενώ αναβίωση της ιδέας θα δούμε πρόσφατα στην Κύπρο από ομάδες εκτός ΘΟΚ. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης, με τη Λένια Σορόκου39 στον επώνυμο ρόλο. Η παραγωγή περιοδεύει στη Βρετανία. Το καλοκαίρι του 1983 μεγάλα διεθνή ονόματα συμμετέχουν σε παραγωγή του Οργανισμού: ο Μιχάλης Κακογιάννης σκηνοθετεί την Ειρήνη Παπά στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε μια κλασική, ως προς τη σκηνοθετική γραμμή, παράσταση. Η Παιδική Σκηνή συνεχίζει να προσελκύει μεγάλο κοινό. Από τις παραγωγές της περιόδου αναφέρουμε τον Οδυσσεβάχ (12) της Ξένιας Καλογεροπούλου το 1984 σε σκηνοθεσία Τάσου Αναστα- σίου. Τον ίδιο χρόνο γίνεται μια απόπειρα για αποκέντρωση με την παράσταση Κουτί, κουτί, κουτάκι του Πωλ Μαρ σε σκηνοθε- σία Φαίδρου Στασίνου,40 με τρεις ηθοποιούς να παίζουν σε χωριά. 35. Α. Χ. Κωνσταντίνου, «Η συμβολή του κυπριακού θεάτρου στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι προτάσεις του Ν. Χαραλάμπους και του Ε. Γαβριηλίδη», στο Το Θέατρο στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα: Από το θέατρο ιδεών στο μεταμοντέρνο. Πρακτικά Α΄ Θεατρολογικού Συνεδρίου ΠΕΣΥΘ, Αθήνα, 16–18 Δεκεμβρίου 2005, Αθήνα: Ergo/Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων 2011, σσ. 241–251· Ι. Χατζηκωστή, «Σχετικά με τον ΘΟΚ “ἀναμνήσαντα οἰκήια κακά”: το 1974 μέσα από τις παραστάσεις αρχαίου δράματος», στο Το αρχαίο θέατρο και η Κύπρος. Πρακτικά Συμποσίου, επιμ. Α. Χ. Κωνσταντίνου και Ι. Χατζηκωστή, Λευκωσία: Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου 2013, σσ. 167–190. 36. ΣτΕ: Για τον Χρίστο Σιοπαχά βλ. κεφάλαιο 3.37 και για τον Βαρνάβα Κυ- ριαζή κεφάλαιο 3.17. 37. Μαραγκού, ό.π., σ. 150. 38. Περ. Ταχυδρόμος, 2 Απριλίου 1981. 39. ΣτΕ: Για τη Λένια Σορόκου βλ. κεφάλαιο 3.38. 40. ΣτΕ: Για τον Φαίδρο Στασίνο βλ. κεφάλαιο 3.39. 11 12
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==